Jan Dorrestein

Mijn leven is begonnen op de Rosendaelsche golfclub, mijn vader was daar professional, mijn moeder had de verantwoording voor de catering, dit was 1948, net na de oorlogsjaren, ik was toen 3 jaar. De club kende toen ongeveer 100 leden en had negen holes. De rangen en standen waren destijds nog erg verdeeld, wij (mijn broers en ik) mochten niet op de baan komen. Achter de schuur tussen de bomen hebben wij leren golfen, met een afgezaagde stok moesten wij ons redden.

Dit is nog dagelijks mijn redding op de baan, de mogelijkheid om zoveel slagen te kunnen hanteren met 1 stok. Destijds huurden mensen een caddie voor 15 cent, er zaten soms wel 40 caddies in een soort schuurtje te wachten of zij ingehuurd werden. Wij zaten er ook tussen vanaf ongeveer ons 8e jaar, na school en in vakanties, soms had je geluk dan mocht je 2 tassen dragen en had je dubbel geld. De tassen waren toen niet zo zwaar bepakt als nu trouwens.

Op deze manier kreeg je automatisch kijk op het spel, na enkele jaren kon je zelfs zien wat er fout ging.

Alle banen hadden caddies, er zijn meerdere goede professionals uit voort gekomen o.a. uit de van Mook familie, Bertus van Mook (aan wie ik dierbare herinneringen heb aan tijdenswereldkampioenschappen), de jongens van Stevens, de Kuijsters, Loesberg, en nog veel anderen.

Er waren ook speciale wedstrijden voor caddies, op mijn 17e won ik mijn 1e caddie kampioenschap van Nederland, hier is mijn droom om professional te worden begonnen.

Mijn vader was het daar niet mee eens, eerst een opleiding vond hij, dus heb ik met tegenzin elektrotechniek gedaan. Toen riep de dienstplicht, gelukkig mocht ik bij de marine in Den Helder, les geven als golfprofessional en de baan onderhouden. Dit was geen straf, een heerlijke tijd.

Daarna begon mijn echte leven, ik mocht assistent professional worden op de Haagsche Golfclub. Na een tijdje besloot de professional Tony Littlechild: jij bent te goed, jij moet de tour op. Hij heeft geregeld dat de leden een bijdrage in de hoge hoed stopten voor mij, zodat ik naar Afrika kon. Heb tot op de dag vandaag een zwak voor deze leden en deze pro.

Zo ging ik, nog nooit in het buitenland geweest, mijn Engels ook al niet te best, naar Afrika.

Na een paar maanden raakte mijn geld op en had nog niets verdiend, het werd spannend, hoe lang kon ik daar nog blijven.

De een na laatste wedstrijd van de tour was in Zambia. De derde dag, wij moesten die dag 36 holes spelen, ik stond er goed voor zat in de laatste flight. De ochtendronde was gespeeld, ik stond nog steeds 3e en leverde mijn kaart in maar toen, diskwalificatie. De 9e hole was niet ingevuld. Dit overkomt je maar 1 keer in je leven (hoop ik). Toen kwam de laatste wedstrijd vlak voor het vertrek naar huis en werd al het wachten beloond, ik won het Kenia Open met 14 slagen verschil in 1971.